Op Pluk de Nacht kun je elke avond een opvallende film zien, maar net zo boeiend is de wijze waarop deze film gemaakt wordt. Daily Pluk ontmaskert de makers.
Van het script via de eerste schetsen in het draaiboek naar de opnames tot de uiteindelijke filmrol, niets blijft onbesproken. Deze keer interviewt Muriel Van Peteghem regisseur Marc Singer over zijn documentaire Dark days.
Dag en nacht is het er pikkedonker. De onderbuik van New York City. “Overal krioelden ratten en het stinkt soms zo erg, dat je ogen ervan gaan tranen”, vertelt Marc Singer, die 2,5 jaar lang het wel en wee van daklozen in de metrotunnels filmde.
“Nobody in his right mind would come down here”, zegt bewoner Greg in het begin van de documentaire Dark days. Singer is duidelijk niet lekker in zijn hoofd. Hij besluit vrijwillig bij de daklozen in de catacomben van Manhattan te gaan wonen. Hij verkoopt zelfs zijn inboedel en geeft zijn appartement op om de film te kunnen financieren.
Vermoord
“In Upper East Side waar ik woonde, begin jaren ’90, leefden heel veel daklozen. Ik had niet zozeer sympathie voor deze mensen, maar ik vroeg me stellig af hoe het zou zijn om op straat te leven. Geleidelijk raakte ik bevriend met enkele daklozen. Een had het steeds over de tunnels tussen Penn Station en Harlem. Hij was er zelf nooit geweest. Hij keek wel uit, want je werd vermoord, als je er kwam.”
[blockquote text=”Overal krioelden ratten en het stinkt soms zo erg, dat je ogen ervan gaan tranen.” text_color=”#6E6E6E” width=”” line_height=”undefined” background_color=”#A0D3A1″ border_color=”” show_quote_icon=”yes” quote_icon_color=”#6E6E6E”]
De dan 20-jarige Brit laat zich niet gemakkelijk afschrikken. “Van nature ben ik nieuwsgierig en ik hou ervan op onderzoek uit te gaan.” Na een aantal maanden onder de grond, besluit Singer samen met zijn ‘nieuwe familie’ een film te maken met als doel geld te verdienen voor betere leefomstandigheden voor de daklozen. In Dark Days wordt een tiental personen gevolgd. Hun verhalen komen gestaag tevoorschijn. Julio’s nostalgische commentaar bij de gekreukelde foto’s van zijn katten, verraadt zijn gevoelige aard.
Dee
De brand waarin Dee haar kinderen verliest, verklaart haar bedrukte gezichtsuitdrukking. “Als je naar anderen kijkt net onder de oppervlakte, dan zie je behoorlijk complexe wezens met allerlei emoties. Je kan van iemand gaan houden, van wie je het niet verwachtte. Het wordt pas echt interessant als je het verhaal achter de persoon te zien krijgt. Ik voel me erg verbonden met alle bewoners.”
[blockquote text=”Het ene moment bespraken we samen de vooruitgang van de film, het andere moment visten we voedsel uit vuilnisbakken.” text_color=”#6E6E6E” width=”” line_height=”undefined” background_color=”#A0D3A1″ border_color=”” show_quote_icon=”yes” quote_icon_color=”#6E6E6E”]
“Voor Ralph, heb ik een zwakke plek.” Ralph komt in film over als een rustige, intelligente man. Down to earth. Hij is van de crack af, maar blijft voor het leven getekend vanwege de verkrachting en verminking van zijn 5-jarig dochtertje op het moment dat hij een gevangenisstraf uitzat. “Met Ralph had ik meteen een klik”, vervolgt Singer.
Een succes
“Het ene moment bespraken we samen de vooruitgang van de film, het andere moment visten we voedsel uit vuilnisbakken. Hij werd mijn rechterhand. Ralph kon zichzelf losmaken van het idee dat hij een dakloze was. Als we dan eens geld hadden, begreep hij dat de prioriteit lag bij de aanschaf van filmtape. Toen we begonnen met de documentaire, was Ralph de eerste die overtuigd was dat het project een succes zou worden.”
Het is belangrijk dat de tunnelbewoners enthousiast zijn, want de gehele film wordt opgenomen met een crew van daklozen. “Als ik zag dat er iets bijzonders gebeurde om twee uur ’s nachts, was het wel zo fijn dat iemand het ook de moeite waard vond om uit zijn bed te komen om te gaan filmen.” Naast motivatie hield Singer ook rekening met hun achtergrond, bij de selectie van de crew.
Elektriciteit aftappen
“Wie elektricien was geweest, liet ik elektriciteit aftappen voor de belichting. Voor de sleutelposities maakte ik elke dag gebruik van dezelfde personen. Sommigen waren erg gedreven om iets te leren. Als je iets dag in dag uit de hele dag doet, word je erg behendig.”
Over de kwaliteit van de film maakte Singer zich nauwelijks druk. “Het is mij altijd te doen geweest om de mensen.” 15 minuten voor het einde van de film zie je dat de autoriteiten een bevel uitvaardigen tot vertrek binnen 30 dagen. Meteen staakt Singer de opnames. Voor de productie van de film is dit geen handige keuze. De film zou pas 3 jaar later helemaal af zijn. “Het kwartier film beslaat in werkelijkheid 10 maanden. In die maanden heb ik niet gefilmd.
Maatschappelijk werker
Ik ben me gaan inzetten voor een nieuwe woningen voor de daklozen. Als een maatschappelijk werker hielp ik ze met papieren invullen. Ook vertegenwoordigde ik ze in gesprekken met instanties. Voor mij persoonlijk was dit de leukste tijd. Iedereen was happy met een gezamenlijk en concreet doel voor ogen. Voor het eerst in lange tijd was er een mogelijkheid tot verandering. Licht aan het einde van de tunnel.”
Bekijk hier de eerste 10 minuten van de documentaire Dark Days:
Dark Days (2000), Mark Singer, UK
© Muriel Van Peteghem, 22 juli 2009
0 comments